Παρά την εξέλιξη της Θραυστομηχανικής δεν είχε ακόμη τύχει της ανάλογης προσοχής και έτσι η πλειοψηφία των κατασκευών συνέχιζε να γίνεται με τις κλασικές μεθόδους.

Μόνο μετά από έναν αριθμό ατυχημάτων με αεροπλάνα, όπως τα βρετανικά επιβατηγά Comet και τα αμερικάνικα F111, μετά από καταρρεύσεις γεφυρών, όπως η Point Pleasant γέφυρα στη Δυτική Βιρτζίνια, και μετά από καταστροφές σε πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου, σε δοχεία χημικών & πυρηνικών αντιδραστήρων και σε πολλές άλλες κατασκευές λόγω κόπωσης, χαμηλών θερμοκρασιών, διάβρωσης, ακτινοβολίας, κλπ., οι σχεδιαστές άρχισαν να λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τα αποτελέσματα της Θραυστομηχανικής.

Ειδική επιτροπή που μελέτησε το πρόβλημα των σχετικών καταστροφών στις ΗΠΑ, διαπίστωσε ότι το κόστος της οικονομικής ζημιάς μόνο από τις θραύσεις ανερχόταν στο 4% του ΑΕΠ! Τα αποτελέσματα των μελετών και των αναλύσεων των καταστροφών φάνηκαν προς το τέλος του 20ου αιώνα. Η μηχανική της θραύσης ενσωματώθηκε σταδιακά μέσα στη σχεδίαση των κατασκευών, και ταυτόχρονα αναπτύχθηκαν πολλές μέθοδοι ελέγχου της κατάστασης μιας κατασκευής. Οι έλεγχοι αυτοί μπορούν να διαπιστώνουν την κατάστασή της χωρίς να την επηρεάζουν και γι’ αυτό αποκαλούνται «Μη-Καταστροφικοί».

Αποτέλεσμα των παραπάνω προόδων είναι, σήμερα, να έχει καθιερωθεί πλέον η χρήση της Θραυστομηχανικής των Μη-Καταστροφικών Ελέγχων στην ασφάλεια των κατασκευών και στη πρόβλεψη του χρόνου-ζωής τους.

[Προηγούμενη] | Πάνω | [Επόμενη]