Κατά το 1900 άρχισε να χρησιμοποιείται το μικροσκόπιο για τη μελέτη των μικρορωγμών και του μηχανισμού της θραύσης δίνοντας νέα ώθηση στην μελέτη του φαινομένου.

Το 1919, κατά τον Α' Π.Π., ο Άγγλος αεροναυπηγός A.A.Griffith δημοσίευσε τα θεωρητικά και πειραματικά του αποτελέσματα γύρω από την αστοχία ψαθυρών υλικών.

Ο Griffith θεώρησε ότι υπάρχει ένα ενεργειακό ισοζύγιο μεταξύ δυναμικής ενέργειας από τη φόρτιση και επιφανειακής ενέργειας από τη ρωγμή, και διαπίστωσε ότι η τάση  σ  και το μήκος της ρωγμής  α  συνδέονται με τη σχέση:

Η εργασία του Griffith αγνοήθηκε για πάνω από 20 χρόνια, μέχρι τον Β' Π.Π., οπότε η ομάδα εργασίας του G.R.Irwin την χρησιμοποίησε και την επέκτεινε.

Χάρις στη πρωτοπόρο και κλασσική πλέον δουλειά του ο Griffith θεωρείται σήμερα ο πατέρας της Θραυστομηχανικής. Η ενεργειακή προσέγγιση του Griffith ήταν η βάση για την ανάπτυξη της Γραμμικής Ελαστικής Θραυστομηχανικής (LEFM). Η θεώρηση αυτή είναι ακριβής μόνο όταν άλλα φαινόμενα όπως η πλαστική παραμόρφωση, απουσιάζουν. Σήμερα ο κλάδος αναπτύσσεται προς μια πιο ρεαλιστική θεώρηση που περιλαμβάνει τη πλαστική παραμόρφωση και ονομάζεται Πλαστική Ελαστική Θραυστομηχανική (PEFM).

[Προηγούμενη] | Πάνω | [Επόμενη]