Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, με την έξαρση της Βιομηχανικής Επανάστασης, άρχισαν να παρατηρούνται πολλές καταστροφές στις πλέον καταπονούμενες κατασκευές, όπως ήταν τα πιεστικά δοχεία (σε ατμομηχανές και εργοστάσια), οι άξονες, οι σιδηροτροχιές και οι γέφυρες των σιδηροδρόμων. Η πρώτη μεγάλη σιδηροδρομική καταστροφή, από την αστοχία ενός άξονα, συνέβη στις Βερσαλίες (Παρίσι) τον Μάιο του 1842 με δεκάδες νεκρούς. Μια άλλη αστοχία υλικού και η θραύση του προκάλεσε τη καταστροφή της σιδηροδρομικής γέφυρας Tay.

Εξαιρώντας ορισμένες αστοχίες που οφείλονταν σε σχεδιαστικά λάθη, ο κύριος λόγος της αστοχίας αυτών των κατασκευών ήταν οι ατέλειες στο υλικό τους και η διαρκής καταπόνηση (κόπωση) που είχαν υποστεί.

Ο Πολιτικός μηχανικός William Rankine (1820-1872) δημοσίευσε περί τα 1843 τις διαπιστώσεις του σχετικά με τη βαθμιαία φθορά και γήρανση του υλικού και την συσσώρευση τάσεων και εμφάνιση ρωγμών στις αιχμηρές γωνίες, πρότεινε δε μεγαλύτερες καμπυλότητες στα σημεία αυτά.

Σαν πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση των αστοχιών, βελτιώθηκαν οι μέθοδοι παραγωγής και, κατά συνέπεια, η ποιότητα των υλικών. Αυτό μείωσε κάπως τη συχνότητα των βλαβών καθώς καθυστερούσε περισσότερο την εμφάνισή τους, και βελτίωσε την αξιοπιστία των συγκεκριμένων κατασκευών.

[Προηγούμενη] | Πάνω | [Επόμενη]